Week 4

23/02, Zondag

Vandaag hadden we in de namiddag een meeting met Tesj en Gelu. Beide mannen werken bij Volunteer Society Nepal. Dit is de organisatie waarmee ik naar hier ben gekomen en die er voor gezorgt heeft dat ik als vrijwilliger/stagair in het weeshuis kan werken. Tesj is de oprichter van het weeshuis en Gelu begeleid stagairs. Het was een idee van hun om maandelijks eens met hen samen te zitten en te kijken wat onze vragen zijn, hoe we onze stage ervaren, wat we leuk en goed vinden, waar we moeilijk heden ervaren. 

Ik heb het met hen gehad over het Sociale inclusie project in de school. Zelf hadden ze weinig inbreng, maar ze vonden het een goed idee dat ik eens een kijkje zou nemen in het Disability Center en in het Women Center. Het Disability Center is een huis waar kinderen en jongeren met een beperking (fysiek en mentaal) gedurende de dag worden opgevangen. Het Women Center heb ik reeds in mijn verslag van vorige week beschreven wat dit is. Dinsdag zou ik met iemand naar het disability center gaan om een kijkje te nemen.

24/02, Maandag & 25/02, Dinsdag

Maandag was mijn vrije dag. Samen met Fien ben ik een aantal trekkingsorganisaties gaan bezoeken voor de trek die papa en Glenn willen doen. In de middag zijn we lekker en goedkoop gaan eten in een restaurantje. Het was fijn om een dagje uit te rusten en terug op krachten te komen.

Dinsdag ben ik dan naar het Disability Center geweest. In het disability center hebben ze een vaste volgorde van activiteiten. In de voormiddag krijgen ze les, omdat ze toch wel wat dingen moeten bij leren. Dan is het middagmaal en daarna is het educatief spelen. Dit educatief spelen zou wel een tof moment zijn om sessies te doen, maar het probleem is dat ik op tijd moet terug zijn voor de kinderen van het weeshuis. En ik vind ook niet dat ik de dagplanning van dit center omvormen. Want ik merk wel dat dit goed draait. De verantwoordelijk vrouw is echt een hele lieve vrouw en kan heel goed om met de kinderen en hun beperkingen en mogelijkheden. Ze werkt echt empowerend en stimuleert de kinderen om mee te doen met de activiteiten door hen op te peppen en altijd vrolijk en enthousiast hun te roepen en mee te doen met de activiteiten. 

De kinderen in dit disability center zijn wel zwaar mentaal en/of fysiek beperk. Vele van hen kunnen weinig of geen engels. Sommige onder hun kunnen ook geen Nepalees. Leren is heel moeilijk voor hun. Vandaag waren er een 8-10 kinderen/personen. De leeftijd is heel variërend, maar ik ken niet de exacte leeftijd. Er is ook een man die ouder is, volwassen leeftijd. Ik heb de indruk dat vele kinderen niet veel respons geeft op andere mensen en opdrachten.

Het was een heel leuke ervaring, maar jammer dat het zo ver weg is van Pepsi Cola Town. Een half uur op de bus, en als het druk verkeer is in de ochtend zelfs 45 min. Als ik eerst in de ochtend naar het weeshuis ga, dan de bus neem naar het disability center om dan om 14u30 de bus terug te nemen om om 15u de kinderen af te halen aan de school, dan gaat dit enerzijds een lange dag worden en anderzijds ga ik heel weinig kunnen doen in het disability center. 

In het weeshuis is er een jongen van 14 jaar, Naresh. Hij is een heel verantwoordelijke en zorgzame jongen en neemt heel veel de zorg van de jongere kinderen op zich. Soms is Naresh zelfs meer met de kinderen bezig dan de verantwoordelijke van het weeshuis. Ik heb zo eens gezien dat Naresh alle agenda’s van de kinderen tekende.

Fien en ik hadden het plan om zaterdag iets fijn te doen met de oudste kinderen (3) van beide weeshuizen. Het idee daarachter is dat zij elke dag voor de jongste zorgen, en zelfs meer taken opnemen dat de Amaa (Kalpana) van het weeshuis. Daarom willen we een dag organiseren speciaal voor hun, waar ze zelf eens gewoon tiener kunnen zijn. Ze mogen zelf kiezen wat we gaan doen, zolang het maar in groep is en dat het gezellig wordt. Door meteen de oudste kinderen van Fien haar weeshuis er bij te betrekken, werk ik meteen aan het netwerk van deze jongeren en merken ze dat ze na het weeshuis ook iets kunnen doen met leeftijdsgenoten.

Ik vroeg aan Naresh of hij al een idee had wat hij zaterdag wou doen. En hij zei dat alles goed was voor hem. Hij ging zien wat de meisjes van New Life willen doen en dat was goed voor hem. Hij zou zich er wel aan aanpassen.

Naresh is een heel vriendelijke jongen, maar ik heb de indruk dat hij zichzelf vaak op de achtergrond schuift, en zijn mening ook. Misschien is hij zo als persoon, maar ik denk ook dat hij geleerd heeft om zichzelf op de achtergrond te schuiven. Hem een compliment geven doet hem echt deugd. Je ziet aan zijn lichaamstaal dat hij niet zo goed weet te reageren, maar dat hij wel heel blij is.

26/02, Woensdag & 27/02, Donderdag 

Woensdag en donderdag ben ik dan ook eens een kijkje gaan nemen in het Women Center om te kijken of ik daar mijn steentje kan bijdragen. Samen met de vrijwilligster die de komende maanden verantwoordelijk is voor het Women Center zijn we tot het idee gekomen dat ik in de klas de zwakkere kan helpen en hun begeleiden bij de opdrachten en oefeningen die ze krijgen. Op vrijdag zou ik dan vanaf nu ook "Fun friday" organiseren, waarin ik mijn creativiteit kan gebruiken om leerzame sessies te organiseren op het niveau van deze vrouwen. 

Het lijkt me zelf een heel tof idee. En als ik dan na het weeshuis naar het Women Center ga tot 12u30 is dit net een dag van 7u. Als ik naar het Disability Center zou gaan, zouden dit hele lange dagen worden want daar is het moeiljiker om maar een twee tot drie tal uur te blijven. Deze kinderen hebben echt nood aan structuur en vaste begeleiders.

Mijn plan voor de toekomst is dus wat vorm aan het krijgen. Ik werk in de ochtend van 8u30 tot 9u30 in het weeshuis. Daarna ga ik naar het Women Center om te helpen met de lesvoorbereidingen. Tegen 10u30 komen dan de vrouwen toe en werk ik tot 12u30. Dan heb ik middagpauze tot 15u. Om 15u ga ik de kinderen ophalen op school en gaan we samen te voet naar het weeshuis. Na het omkleden help ik met huiswerkbegeleiding en daarna is het als het ware vrij spel. De kinderen spelen wat, amuseren zich en wachten tot het etenstijd is. Ik probeer mijn aandacht te verspreiden over alle kinderen. En tegen 18u ga ik terug naar huis. 

28/02, Vrijdag 

Vandaag was het de verjaardag van de zoon van het gastgezin, Yojan (uitgesproken joezen). Hij is 15 jaar geworden. Met z'n allen zijn we naar het huis van de oma gegaan. Daar waren nog zussen en een broer van onze nepalese mama. Ze hadden voor Yojan zijn verjaardag een taart gekocht. Voor dat je mocht beginnen reikte de zoon een stuk naar je mont en moest je er een hap van bijten terwijl hij het stuk taart vast houd. Dit deed hij bij iedereen. Het is en traditie die ze bij elke verjaardag doen. Na het eten van de taart was het tijd voor avondeten. Een heel bizarre volgorde, maar zonder enig probleem begon ik te smullen van het avond eten: mo mo's. Dit is een typisch gerecht in Nepal. Ik vind het wel heel lekker, althans als ze niet te spicy zijn gekruid ;).

01/03, Zaterdag 

Vandaag ben ik met de oudste kinderen van het weeshuis op stap gegaan. Ook de oudste kinderen van een ander weeshuis, New Life, zijn mee gekomen. Ik organiseer deze dag speciaal voor hen omdat ze elke dag de zorg opnemen van de jongere kinderen en soms wat de taak van een ouder op zich nemen. Ik vind dit heel sterk dat ze dit kunnen en doen, maar langs de andere kant zijn zij ook maar jongeren/tieners en mogen zij ook eens een dagje voor hun hebben waar ze gewoon plezier en fun kunnen maken. Daarom kwam ik op dit idee.

Het plan was dat ze gezamelijk mochten kiezen waar we naar toe gingen gaan. Zelf ken ik het openbaar vervoer nog niet zo goed, dus moesten ze er ook voor zorgen dat we met z'n alle er geraakte en mij dus leidde naar de plaats. Met het geld dat ik ingezameld heb zou ik deze dag betalen voor de jongeren. De jongeren wouden zeer graag naar het fun park, dit is een soort pretpark met verschillende attracties. Dit leek me een heel leuk idee. Eenmaal aangekomen begon het heel hard te regenen waardoor verschillende attracties daardoor gesloten waren. Wel heel jammer. Het Luna park en de botsauto's waren wel open en daar zijn we dan gezamelijk in gegaan. Door de regen hebben we dan besloten om samen naar de cinema te gaan. De cinema was in vergelijking met België helemaal niet duur, een drie tal euro per persoon. Samen hebben we dan gekozen om de film Robocop te zien. Het was wel nog een goede film met een goed verhaal er achter. En tegen 19u30 waren we weer terug in het weeshuis.

Ik heb een aantal dank-u-wel-tjes gekregen, waar ik wel blij mee was. Ook aaan hun lichaamstaal heb ik toch wel gemerkt dat de jongeren er van genoten hebben. Ook ik vond het een hele gezellige dag om samen met hen op stap te gaan. Misschien wel voor herhaling vatbaar.

Liefs, Ine x